دموکراسی در ایران؟ چطور؟

حکومت استبداد اسلامی در قدرت می ماند و دموکراسی در ایران را خفه می کند زیرا که فعالانه توسط برخی و ناخودآگاهانه توسط دیگران مورد حمایت است.

انقلاب سال ۱۳۵۷، اسلام قهقرایی و عقب مانده را در ایران مستحکم و قوی کرد؛ در این انقلاب، آرمان های برادری و عدالت اجتماعی را، بلافاصله و به آسانی، در بحبوحه بیدادگری و شیعه قشری، به نفع گروه کوچکی، ـ روحانیان ـ، تباه شدند.

ایران در زیر استبداد اسلامی ضعیف شده است. مردم گمراه شده اند و برا یشان آگاهی صحیح از مطالب مهم که زندگی شان را تحت تأثیر قرار می دهد، محروم هستند. آنچنان اسیر ترس هستند و در زنجیر خرافات مذهبی و سنتی قفل شده اند که دیگر نای عکس العمل را ندارند. با گذشت زمان، دروغ های جمهوری اسلامی ایران با نتایج اعمال دول غربی که هرج و مرج را بنام دموکراسی در عراق و افغانستان دامن زده اند، بزرگ و بزرگتر می شوند. این باعث شده است که ایرانیان نه تنها از دموکراسی مشکوک شوند بلکه از هر تغییر و تحولی واهمه داشته باشند، خصوصاً که بالا آمدن و صعود داعش منطقه را به آتش کشیده است.

در سال ۱۳۸۸ موقعیت مناسبی برای یک انقلاب دیگر پیش آمد که اساس آن بر نارضایتی گسترده از بیدادگری و زورگویی جمهوری اسلامی بود. عامه از روی استیصال و بیچارگی آمادگی آنرا داشتند که آخوندها را از قدرت خلع کنند، ولی چون هیچ آرمان همگرایی برای آینده وجود نداشت، سر و صدا از بی تصمیمی سیاسی خوابید و مردم سرپایین انداخته و راه بی خطر حالیه را دنبال کردند. برداشت کلی آن بود که گرچه استبداد فرمانرواست، شاید که آن تضمین امنیتی باشد که کشورهای همسایه سالهاست از دست داده اند. ناکامی و فشار جهالت، ترس از زورگویی و خفقان حاکم در کشور و رخداد های اخیر در ممالک همسایه باعث شده است که ایرانیان تصور غلطی از مردم سالاری ـ دمکراسی ـ و معنی آن برای خودشان داشته باشند.
آیا خواستار دمکراسی هستیم؟

تکرار می کنیم: حکومت استبداد اسلامی در قدرت می ماند زیرا که فعالانه توسط برخی و ناخودآگاهانه توسط دیگران مورد حمایت است.

در این حال کسانی هستند که با سکوت خود، و برخی دیگر راحتاً با بی قیدی خود، آنرا تقویت می کنند. این وضع ما در کشور است که یک دستگاه زورگویی و و قلدری بنام اسلام سیاسی و ولایت فقیه در یک سیستم فاسد با ترس و واهمه حفظ می شود. (این صحبت حمله به اسلام نیست فقط حمله ایست بر جهالتی که روحانیت تقویت می کند تا که دستگاه خفقان و زورگویی را اداره کند.)

نامه های ایران مسئله دموکراسی در ایران را مورد بحث قرار می دهد. همچنین تاکید خواهد کرد بر آنچه که کمتر برای ناظر اتفاقی آشکار است، مانند دار و دسته های اسلامی که مذهب را بهانه کرده اند که قدرت کسب کنند و همدستان طمع کار در غرب که دمکراسی را منحرف کرده اند تا که به نیاز های خود خدمت کنند؛ بهای این قدرت پرستی ها و طمع کاری ها را ملت ایران می پردازد.

نامه های ایران

نامه های ایران در وب بلاگ های خود به فارسی، انگلیسی و فرانسه بر معنی دست چینی از پیشامد های اخیر در کشور را (که تحت سانسور شدید و مهار بیان استبداد اسلامی است) تاکید می کند. ما خواسته آن هستیم که بفهمیم چرا مملکت ما بتدریج مبدل به یک کابوس وحشتناک از نظر اجتماعی، اقتصادی، محیط زیستی و سیاسی شده است تا که بحث دموکراسی در ایران کاملاً منتفی شود.

نامه های ایران را یک زن عادی ایرانی/ اروپایی دو تبعه نوشته است. وی سعی می کند که نشان دهد که چگونه استبداد دینی مردم را شستشوی مغزی داده و چگونه با قساوت در برابر کسانی که صدایشان در می آید رفتار می کند. لطفاً صفحهٔ اعتقاد ما را مطالعه کنید. در آن نکاتی درج شده تا که چگونه خواهیم توانست ایران بهتری را بسازیم اگر همه ما چشم، ذهن و قلب خود را بازکرده، رهبری فعلی را باز خواست کرده و یاد بگیریم که چگونه با هم سازگار باشیم و با هم کار کنیم.

در سال ۱۳۸۸ موقعیت مناسبی برای یک انقلاب دیگر پیش آمد که اساس آن بر نارضایتی گسترده از بیدادگری و زورگویی جمهوری اسلامی بود. عامه از روی استیصال و بیچارگی آمادگی آنرا داشتند که آخوندها را از قدرت خلع کنند، ولی چون هیچ آرمان همگرایی برای آینده وجود نداشت، سر و صدا از بی تصمیمی سیاسی خوابید و مردم سرپایین انداخته و راه بی خطر حالیه را دنبال کردند.