بی قیدی و ولنگاری در ذهن ما آنقدر عمیق ریشه دوانده است که آنرا با خود به هر جای دنیا که ساکن باشیم همراه می بریم ولی فقط آنرا به ایرانیان دیگر پیشکش می کنیم. غیبت و بی تفاوتی فرهنگ ما شده است.
ایرانی تا در محیط غربی باشد و یا با خارجی همکار باشد ، بهترین همکار است: سر وعده و قول خود است ، پرکار است و شاید هم انگیزه کاری و قدرت خلاقیتش را زود نمودار کند. این باعث شده که معمولأ ایرانیان در اروپا خوشنام هستند.
ولی همان ایرانی وقتی که در جمع خودمانی باشد از بی قیدی و ولنگاری شرم ندارد: وعده و قول خود را با دروغ واضح می شکند، از زیر کار طفره می رود، بسیار بی انضباط است، و همیشه نگران آن است که زرنگی و برتری خود را بر ایرانی دیگر ثابت کند.
ایرانیان مقیم خارج اگر می خواهند کسب و کار خود موفق شوند، کمتر با هموطنان خود همکاری می کنند و بیشتر تعارف پوچ به ناف هم بسته وبا احتیاط از هم دوری می کنند. زمانی هم که مجبور به صحبت با هم باشند، از غربی ها انتقاد نا شایست و غیبت زشت می کنند.
