حاشیه: از زمانی که آخوندها ادعا دارند که انقلاب اسلامی پیروز و شکوفاست، سنگساری برای زنا و دار زدن برای همجنس گرایی، زندگی اجتماعی را ایران کثیف و حقیر کرده اند. در ذیل، با اجازۀ و لطف نویسنده مقاله، آلیندا دوفی (Alinda Dufey)، در اینجا نسخۀ ترجمه شده از مقاله اش را که به فرانسه در هفته نامه فکاهی ویگوس (Vigousse) منتشر شده، چاپ کرده ایم.
فریادهای پارسی
داستانی است زیبا و غمگین از عشق بین دو زن جوان، یکی با موی آبی … فیلم «آبی گرمترین رنگ است» به کارگردانی عبداللطیف کشیش برنده نخل طلایی در جشنواره فیلم کن در سال 2013 بود، که بر اساس یک داستان مصور، با متن و نقاشی از نویسنده فرانسوی، جولی مارو (Julie Maroh)، ساخته شده بود.
این کتاب مصور که محجوب تر و افسرده تر از فیلم است، اثر عمیقی بر شاعر و نویسنده ایرانی، سپیده جدیری کرده و کتاب را به فارسی ترجمه کرد. اما در مملکت آخوندی، داستان عشق و سکس بین دو زن جوان ممنوع و حرام است. بمحض آنکه کتاب بفروش گذاشته شد، روحانیون غضب آلود و دوآتشه از کوره در رفتند. واز فرصت هم استفاده کرده برای چند صد باره به جان زنان و همجنس گرایان پریدند.
سپیده جدیری، که خوشبختانه در پراگ زندگی می کند، قربانی شخصیت کُشی توسط رسانه ها شد. او را به فحش بسته و مقصر هر بلایی دانستند، و دشمن بزرگ عام معرفی شد. ولی این فقط آغاز اردو کشی و شایعه پرانی بود. وزارت فرهنگ که در اوایل، کار شاعررا حمایت مالی کرده بود، از همه طرف مورد انتقاد است و انتظار میرود وزارت «خانه تکانی و پاکسازی» شود. ناشر کتاب، منوط به حقه بازی های کثیف و آب زیرکاهی شده و به احتمال زیاد پروانه نشر خود را دست خواهد داد.
از طرفی دیگر، مدیریک موزه که میزبان پیش نمایش آخرین مجموعه اشعار سپیده جدیری بود، بدون تعارف اردنگی خورد و از کار بیکار شد.
اینهمه شلوغ و پلوغ وآشفته بازاری فقط بخاطر یک کتاب مصور رویایی و شاعرانه … بدون شک، متعصب ها هم مغز خر خورده اند و هم کلاه شیطان سر کرده اند.
[irp]
اولین انتشار: Vigousse, no 227, 20 mars 2015
